Αν και η πιο γνωστή περιοχή καλλιέργειας κερασιών στην χώρα μας είναι η βόρεια ενδοχώρα, σχεδόν σε όλα τα νησιά συναντάμε αγριοκερασιές και τα περίφημα αγριοβύσσινα. Μια από τις πιο αρωματικές ποικιλίες υπάρχει στη Σέριφο και καταναλώνεται και σαν επιτραπέζιο φρούτο. Γίνεται και μεθυστικό γλυκό κουταλιού.

Σίγουρα δεν υπάρχει άλλο άγριο φυτό τόσο απόλυτα συνδεδεμένο με την κουζίνα του Νοτίου Αιγαίου, ιδίως των Κυκλάδων. Η κάππαρη είναι ένα άγριο ξαδερφάκι της φράουλας, ένα θαμνάκι που έρπει στο έδαφος ακόμα και στα πιο άνυδρα και κακοτράχαλα μέρη. Τρώμε τα μπουμπούκια, τα φύλλα και τον καρπό της. Είναι ένα μικρό γαστρονομικό κόσμημα στην ελληνική κουζίνα από τα πανάρχαια χρόνια. Την κάππαρη τη συναντάμε είτε διατηρημένη σε άλμη ή σε ξίδι, όπως στη Μήλο, τη Μύκονο και αλλού, είτε όπως είναι το έθιμο στην Σαντορίνη και σε μερικά ακόμα κυκλαδίτικα νησιά, λιαστή στον ήλιο. Στη Σαντορίνη τα καππαρόφυλλα μαγειρεύονται όπως τα άγρια χόρτα, δηλαδή απλά βρασμένα αλλά και τουρσί και σερβιρισμένα σαν γαρνιτούρα σε σαλάτες.

Η μικροσκοπική κάππαρη χαρίζει στην κουζίνα των Κυκλάδων ένα χαρακτηριστικό, πιπεράτο, αψύ άρωμα. Το πιο γνωστό πιάτο με κάππαρη έρχεται από την Σαντορίνη, όπου η αποξηραμένη κάππαρη μουλιάζεται και κατόπιν μαγειρεύεται με ντομάτες και κρεμμύδια και συνοδεύει τη ντόπια φάβα. Είναι επίσης δημοφιλές και σε άλλα νησιά των Κυκλάδων, όπως στη Θηρασιά και στη Μύκονο. Η μαγειρευτή κάππαρη είναι αγαπημένο πιάτο και στη Σίφνο και τη Μήλο.

Η κάππαρη αποτελεί δημοφιλή προσθήκη και σε καλοκαιρινές σαλάτες, ιδίως ντοματοσαλάτες, αλλά υπάρχουν διάφορες καππαροσαλάτες σε όλες τις Κυκλάδες, ιδίως στη Σίφνο, τη Σέριφο, τη Σύρο, την Τήνο. Στην Κύθνο η καππαροσαλάτα είναι στην ουσία πουρές πατάτας με κάππαρη. Στην Ψέριμο, επίσης, η κάππαρη αποτελεί ένα από τα λίγα τοπικά προϊόντα. Η κάππαρη καρυκεύει επίσης πολλές νησιώτικες σάλτσες ντομάτας και πιάτα με ψάρια.

Το ασυνήθιστο αυτό τροπικό φρούτο, μάλλον η guava στα Αγγλικά, με το έντονο κίτρινο χρώμα που φύεται αποκλειστικά στο νησί της Λέρου θυμίζει λεμόνι εξωτερικά, αλλά είναι μαλακό και γλυκό εσωτερικά. Βρίσκεται στην εποχή του το φθινόπωρο και το τρώνε ως επιτραπέζιο φρούτο.

Υπάρχουν διάφορες ποικιλίες από βερίκοκα, πολύ γνωστές στη χώρα μας. Δύο ποικιλίες ξεχωρίζουν στα νησιά του Νοτίου Αιγαίου: τα καΐσια της Ρόδου, που ήταν κάποτε το αγροτικό στήριγμα του χωριού της Αφάντου, και η ποικιλία μπόλια που καλλιεργείται στις Εγγαρές, ένα παραδοσιακό αγροτικό χωριό στην ενδοχώρα της Νάξου.

Στη Ρόδο, τα άγουρα καΐσια γίνονται ένα παραδοσιακό γλυκό κουταλιού και το φρούτο χρησιμοποιείται επίσης εδώ και χρόνια για την παρασκευή ενός γλυκίσματος (αποξηραμένου πολτού) του κυδωνόπαστου. Στην αγροτική ακμή της, πριν την άνθηση του τουρισμού, τα καΐσια της Αφάντου εξάγονταν ευρέως, κυρίως στην Εγγύς Ανατολή και την Αίγυπτο.

Στην Κάλυμνο και σε άλλα γειτονικά νησιά των Δωδεκανήσων, περνούν τα αμπελόφυλλα σε σπάγκο και τα ξεραίνουν. Κατόπιν χρησιμοποιούνται για συνταγές ντολμάδων αφού μουλιάσουν σε ζεστό νερό.

Στην Τήνο ονομάζονται λιβιά και σχεδόν παντού αλλού λουβιά. Είναι διάσημα και στις Κυκλάδες και στα Δωδεκάνησα. Στη Μύκονο τρώγονται βραστά σε σαλάτα, συνήθως με σκορδαλιά ή με τοπικά αλλαντικά. Στην Τήνο τα φτιάχνουν σαν «ψευτομακαρονάδα», δηλ. τα φασόλια περιχύνονται με λιωμένο βούτυρο, σάλτσα ντομάτας και τριμμένο τοπικό τυρί. Τα ξερά αμπελοφάσουλα -τα μαυρομάτικα δηλαδή- αποτελούν τοπική σπεσιαλιτέ σε πολλά νησιά, ιδίως στη Μύκονο και την Κω.

Η Τήνος είναι φημισμένη για τις αγκινάρες της και παράγει από τις καλύτερες στην Ελλάδα, μικρές, σφιχτές και πεντανόστιμες. Εκεί καλλιεργούνται κυρίως στα πλούσια σε ιχνοστοιχεία εδάφη της κοιλάδας της Κώμης. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει συντονισμένες προσπάθειες στην περιοχή να γίνουν γνωστές και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Αρκετές οικοτεχνίες ή βιοτεχνίες που τις συσκευάζουν σε ελαιόλαδο ή άρμη έχουν κερδίσει βραβεία γεύσης και στη χώρα μας και στο εξωτερικό.

Η παραδοσιακή ποικιλία στο Νότιο Αιγαίο είναι το «ξυλάγγουρο» που παίρνει το όνομά του από το χοντρό σχήμα και τη σκληρή υφή του. Ευδοκιμεί σχεδόν παντού αλλά περισσότερο σε πιο ξηρά νησιά. Στη Φολέγανδρο το αγαπούν ιδιαιτέρως. Έχει μια ελαφρώς πικρή γεύση. Ονομάζονται και κορκοκύλες.

Έτσι λένε τις βρούβες στην Κίμωλο.

Άλλη ονομασία για το ραδίκι της θάλασσας που συναντάμε στην Κάσο, στη Ρόδο και σε άλλα Δωδεκάνησα.