Πρόκειται για φρούτα που βρίσκουμε αποκλειστικά στην Άνδρο και είναι μεγάλα εσπεριδοειδή, σχεδόν σαν πεπόνια, στενοί συγγενείς με το κίτρο. Η φλούδα τους χρησιμοποιείται για το πασίγνωστο γλυκό κουταλιού του νησιού.

Η μικρή, σφιχτή ντομάτα Σαντορίνης η οποία καλλιεργείται συστηματικά από το 1850 περίπου, είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά τοπικά προϊόντα σε όλο το Νότιο Αιγαίο. Πιθανότατα κατέφτασε στο νησί με το τέλος της Ενετοκρατίας γύρω στον 16ο αιώνα.

Μέχρι τη δεκαετία του 1970, όταν ο τουρισμός άρχισε να εκτοπίζει τη γεωργία ως κύρια απασχόληση, η ντομάτα ήταν η πρώτη ύλη μιας ακμάζουσας βιομηχανίας κονσερβοποίησης. Εξακολουθεί να υπάρχει μια παραγωγή, ιδίως χάρη σε κάποιες προσπάθειες συνεταιρισμών. Η ντομάτα της Σαντορίνης οφείλει τη μοναδική σαρκώδη, σφιχτή υφή της και την εξαιρετικά γλυκιά της γεύση στο ασβεστολιθικό, ηφαιστειακό υπέδαφος, στο υπερβολικά ξηρό κλίμα αλλά και στα γεμάτα υγρασία βράδια του ανεμοδαρμένου αυτού πανέμορφου νησιού.

Η Σύρος και η Τήνος είναι γνωστές για τις λιαστές ντομάτες τους και η Κως για τις μικρές ντομάτες της οι οποίες εξακολουθούν να είναι η πρώτη ύλη για ένα γευστικότατο γλυκό του κουταλιού. Στη Νάξο, μια τοπική λιχουδιά είναι η πράσινη ντομάτα, που γίνεται τηγανητή με χυλό και σερβίρεται σαν τοπικός μεζές.

Το εξαιρετικά αρωματικό αυτό φρούτο, το οποίο υπήρξε κάποτε το καμάρι της Καλύμνου, όπου μανταρινιές γέμιζαν την κοιλάδα στο Βαθύ, έχει στην ουσία εξαφανιστεί με τον ερχομό της κλημεντίνας χωρίς κουκούτσια. Ήταν κάποτε μία από τις πιο περιζήτητες λιχουδιές του Νοτίου Αιγαίου.

Στην Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλά άγρια μανιτάρια, πολλά απ’ αυτά τα συναντάμε στα νησιά του Ν. Αιγαίου. Τα ονόματα μπορεί να διαφέρουν από τόπο σε τόπο. Ορισμένα γνωστά ντόπια μανιτάρια είναι:

• οι βωλίτες,
• οι μοσχομανίτες,
• οι αγκαθίτες και λαρδομανίτες της Μυκόνου
• και οι αμανίτες και αρναθκιές της Τήνου.

Άλλα εδώδιμα μανιτάρια που βρίσκουμε στην Σαντορίνη είναι οι γλιστρίτσες, οι μοσκομανίτες, τα λαούχια, λαόρχια, αμπελομανίτες και συκομανίτες. Στην κουζίνα του Νοτίου Αιγαίου τα περισσότερα μανιτάρια είτε ψήνονται στη σχάρα είτε γίνονται τουρσί και σερβίρονται σαν μεζές.

Έτσι λέγονται συγκεκριμένα όσπρια, ιδίως τα ρεβίθια στη Ρόδο, τα οποία ψήνονται σε ξυλόφουρνο πολλές φορές μαζί με κρέας.

Αν και οι μελιτζάνες αποτελούν κοινό λαχανικό σε όλα τα νησιά του Νοτίου Αιγαίου, υπάρχει μια ποικιλία που ξεχωρίζει: η μικρή λευκή μελιτζάνα της Σαντορίνης. Η νοστιμότατη, γλυκιά μελιτζάνα, με τη λευκή μαργαριταρένια φλούδα, πιθανότατα έφτασε στο νησί τη δεκαετία του 1950 από την Αίγυπτο, όπου εργάζονταν πολλοί Έλληνες νησιώτες κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα πριν εκδιωχθούν από την εθνικιστική πολιτική του Νάσερ. Η ποικιλία αυτή ταίριαξε πολύ καλά με το ασβεστολιθικό έδαφος της Σαντορίνης και οι ντόπιοι λένε ότι δεν απορροφάει τόσο ελαιόλαδο ή δεν έχει τόσους σπόρους όπως οι κοινές φλάσκες. Συνήθως γίνονται γεμιστές.

Οι λεμονιές ευδοκιμούν σε όλα τα νησιά του Αιγαίου. Η Άνδρος και η Τήνος είναι γνωστές για τα γλυκά κουταλιού από φλούδα λεμονιού, αλλά η Τήνος καυχάται επίσης και για μια ποικιλία λεμονιού, ιδίως από το γραφικό χωριό της Κώμης, της οποίας η συγκομιδή γίνεται δύο φορές το χρόνο, το χειμώνα και ξανά πάλι τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.

Λίγο μεγαλύτερα από τα κεράσια, τα χρυσά αυτά νοστιμότατα φρούτα έχουν γεύση σαν το μέλι. Φυτρώνουν σε όλο το Αιγαίο, αλλά τα πιο γνωστά είναι της Αμοργού και της Τήνου.

Το μεγαλύτερο νησί των Κυκλάδων, η Νάξος, είναι γνωστή για το συγκεκριμένο αυτό εσπεριδοειδές, που αποτελεί τη βάση μιας ακμάζουσας τοπικής βιομηχανίας παραγωγής λικέρ. Το κίτρο χρησιμοποιείται επίσης και για την παρασκευή του περίφημου ομώνυμου γλυκού του κουταλιού.